martes, 14 de julio de 2009

E darche conta que aquí sempre son as sete e vinte e sete

Feitizos, meigallos, retazos doutros tempos, colgantes, sinais, esferas, espirales, tribales, días completamente azules, Cabo Ortegal, Costa dá Morte, Lugo, Ortigueira imellorable, vento da cidade, pegadas que seguir, xente nova, outros que veñen e vanse, idiomas e culturas, cometas voando, Cabo Silleiro, Monteferro, idas e vindas, noites de lujuria, de maxia, orujo, queimada, concertos, escoitar a Lou Reed tombada no centro dá Praza do Obradoiro, os viños do centro, as cervezas ás cinco.
Botar de menos o mediterraneo e ás miñas tres estrelas da morte, saber que pronto se achega o día vinte..
Ler a Albert Espinosa e saber que atopei a un dos meus amarelos, aínda que el non o saiba aínda..

Agora xa non oio o tempo, sopro ao azar.. e nin a distancia impórtame..


Encántame espertarme co son das gaitas :)

3 comentarios:

Leopold Bloom dijo...

Vaites non hai moitos comentarios, é unha mágoa

Saúl dijo...

supoño que todo-los lugares do mundo teñen algo especial… pero é certo que galicia ten algo máxico… que como máxico non sei explicar…

envidia por non poder escoitar a lou reed tumbado no obradoiro…

Anónimo dijo...

Que mellor lugar no mundo ca nosa terra galega.
Pasarei mais veces por este recunchiño. Saludos